فیلم فارسی نوین: ازدواج به سبک ایرانی

می‌توانی یک فیلم فارسی نوین بدانی‌اش. می‌توانی بگویی از حسن فتحی که شب دهم را ساخته بود، انتظار بیشتری داشتی. می‌توانی بگویی که حیف از مینو فرشچی با آن مینیمالیسم‌گرایی جذابش در کاغذ بی خط ، اما می‌شود جور دیگر هم دید.

ازدواج به سبک ایرانی سعی دارد کمدی نسبتا آبرومندی باشد، گوشه چشمی به فرهنگ- البته سطح فرهنگ- ایران زمین داشته باشد و مخاطب بویژه مخاطب آن ور آب دچار نوستالژیا را هم دریابد. انتخاب سعید کنگرانی هم در همین دسته از کوشش‌ها جا خوش می‌کند. با چنین هدف گذاری نمی‌توان مجموعه سازنده ازدواج به سبک ایرانی را ناموفق دانست.

اما ممکن است دلت بگیرد وقتی فکر کنی که در حق مفهوم عشق جفا می‌شود، حتی اگر قصد تمایز قایل شدن میان هوی و هوس و عشق پاک باشد. وقتی علت عاشق زعلت‌ها جدا می‌شود، اما از تسلیم سنت در برابر مخاطرات تکنولوژیکی زدگی امانی نمی ماند، دیگر تفاوت ماهوی محسوسی میان صور قبیحه دیدن با موبایل و دلبری از طریق وب کم وجود ندارد، حتی اگر بهانه ای چون شعر حافظ قصد ارتقای این رابطه را از حد احساسی کور داشته باشد و حتی اگر فکر کنیم که دیوید در جستجوی آنیموس گمشده خود به شیرین رسیده باشد.

سعی می‌کنم بی خیال جفا در حق عشق شوم و به ارجاعات سیاسی- اجتماعی به عملکرد حاج آقاها در جامعه‌ای در حال گذار از سنت به مدرنیته فکر کنم تا بداعتی بیابم که نمی‌یابم. بارها و بارها گفته‌اند و شنیده‌ایم و شاید موفق‌ترین مثال دنیا بازهم با بازی محمدرضا شریفی‌نیا باشد که با انتخاب این بازیگر دیگر نیاز به تکنیک‌های ریز شخصیت‌پردازی نیست. ناخودآگاه وجوه تیپیکی به ذهن مخاطب می‌رسد تا همه چیز به سهل الوصول‌ترین راهکارها منتقل گردد و پیامی آیا؟!

ازدواج به سبک ایرانی را می‌توان در دقایقی دوست داشت. به خاطر حرکات موزون لمپن‌هایی که حسن فتحی آنها را دوست دارد و الحق دوست داشتنی می‌نماید. به خاطر شخصیت پردازی کاریکاتورگونه حاج ابرام که بازی ارجمند در این نقش می‌نشیند و از آن بیرون نمی‌زند. به خاطر بازیهای فتوشاپی (!) و به خاطر طربی که در مراسم و آیین‌های ایرانی هنوز هم جریان دارد.