منصور واحدی: “دیشب باباتو دیدم آیدا” تلفیقی بین سینمای جشنواره‌ای و گیشه

۱) بعد از فیلم‌های اولیه‌ی آقای رسول صدرعاملی، گل‌های داودی و قربانی (برگرفته از فیلم‌فارسی)، تغییر مسیر او بیشتر به جهت فیلم‌های گزارش‌گونه بوده است، شیوه‌ای ژورنالیستی

۲) بیان مسائل اجتماعی در سینما با آن‌چه که در جملات و روزنامه‌های زرد می‌گذرد بسیار متفاوت است.

۳) این‌که خانواده‌ها از پدر و مادر گرفته تا فرزندان باید مواظب یکدیگر باشند، در زمره‌ی همان صفحات حوادث روزنامه‌هاست، اگر قرار است فیلمی درباره‌ی آن‌ها ساخته شود باید به زبان سینما باشد، نه این‌که فیلم‌ساز در نقش مشاوره‌ی خانواده‌ها ظاهر و آن‌ها را نصیحت کند.

۴) بعد از فیلم “خانه دوست کجاست؟” عباس کیارستمی و فیلم‌های بعدی این فیلم‌ساز که موفقیت جهانی را برایش به ارمغان آورد و شیوه‌ی فیلم‌سازیش مورد تقلید فراوان قرار گرفت، رسول صدرعاملی، شیوه‌ی میانه را انتخاب نمود یعنی تلفیقی بین سینمای جشنواره‌ای و گیشه و فیلم‌های دختری با کفش‌های کتانی، من ترانه ۱۵ سال دارم و دیشب باباتو دیدم آیدا.

۵) دیشب باباتو دیدم آیدا، مثل تمام فیلم‌هایی از این قبیل، از یک قصه‌ی یک خطی تشکیل شده است که ظرفیت‌های لازم را برای تبدیل شدن به یک فیلم بلند سینمایی را ندارد.

۶) فیلم با ریتمی کند پیش می‌رود و در آن از شخصیت‌پردازی خبری نیست.

۷) ضعف کارگردان برای به پایان رساندن فیلم کاملا مشهود است و وی را وادار به نتیجه‌گیری شتابزده می‌نماید.

منصور واحدی
کانون تحلیل‌گران سینما