۱٫ “فدریکو فلینی” از آخرین بازماندگان فیلم‌سازان کلاسیک جهان بوده است.

۲٫ “فدریکو فلینی” کارگردانی است که بسیاری از منتقدان آثار او را مدرنیسم و حتی پست مدرن می‌دانند.

۳٫ “فدریکو فلینی” هیچ‌گاه فیلمی را برای فیلم بودنش نساخت بلکه او تصویری از خویش را در خلال فیلم‌هایش به نمایش می‌گذارد.

۴٫ “فدریکو فلینی” از جایی کارگردانی را شروع کرد که نئورئالیسم رو به افول نهاده بود.

۵٫ فیلم‌های او، روایت‌هایی است ناپیوسته، بدون قهرمان که در آن ابزار سینما اولویت دارند.

۶٫ “فلینی” طبق گفته‌ی خودش، شخصیت‌های آثار خود را از دورن خویش، زندگی، خاطرات، خواب‌ها و رؤیاهایش بیرون می‌کشد.

۷٫ “جاده”، نخستین فیلم از سه‌گانه‌ی کارگردان است درباره‌ی تنهایی و دو اثر دیگر او “کلاهبرداری” ۱۹۵۵ و “شب‌های کابیربا” ۱۹۵۷ می‌باشند.

۸٫ “فدریکو فلینی” “جاده” را در سال ۱۹۵۴ ساخت و از همسرش “جولیتا ماسینا”، در نقش زن فیلم استفاده کرد تا بتواند احساسات درونی خود را بهتر آشکار نماید.

۹٫ “جاده” یکی از شاهکارهای فلینی است که تأثیر اجتماعی فراوانی برجای گذاشت و اسکار بهترین فیلم خارجی را دریافت کرد.

۱۰٫ در واقع “جاده” نقطه‌ی عطفی است در تحول نئورئالیسم و تغییر دیدگاه آن از سیاست به مسائل جامعه و روابط افراد.

۱۱٫ “فلینی” با ساختن “جاده” از سوی منتقدان چپ به‌خاطر خیانت به اصول نئورئالیسم مورد انتقاد قرار گرفت.

۱۲٫ بعضی از منتقدان بر این عقیده‌اند که سینمای “فدریکو فلینی” پس از “جاده” از نئورئالیسم فاصله گرفت و شخصی و روشنفکرانه شد.

۱۳٫ اکثریت منتقدان سینما و صاحب‌نظران، فیلم “هشت و نیم” را بهترین ساخته “فلینی” می‌دانند اما او خود نظر دیگری داشت و فیلم “جاده” را بهترین اثر خود می‌دانست.

۱۴٫ در نظرخواهی (سایت اند ساوند) در دهه‌ی ۹۰ “فدریکو فلینی” با فاصله‌ی بسیار کمی بعد از “اورسن ولز” قرار گرفت.

۱۵٫ “فدریکو فلینی” به‌خاطر فیلم‌هایش چهاربار جایزه‌ی اسکار را دریافت کرد و پنجمین اسکار را به‌خاطر یک عمر فعالیت در سینما گرفت.

فیلم‌شناسی کارگردان:

۱۹۵۰؛ روشنایی‌های واریته

۱۹۵۲؛ شیخ سفید

۱۹۵۳؛ ولگردها

۱۹۵۳؛ بنگاه ازدواج (یک اپیزود)

۱۹۵۴؛ جاده

۱۹۵۵؛ کلاهبردار

۱۹۵۷؛ شب‌های کابیریا

۱۹۶۰؛ زندگی شیرین

۱۹۶۲؛ بوکاچو (یک اپیزود)

۱۹۶۳؛ هشت و نیم

۱۹۶۵؛ جولیتای ارواح

۱۹۶۸؛ داستان‌های شگفت‌انگیز (یک اپیزود)

۱۹۶۹؛ دفتر یادداشت یک کارگردان

۱۹۶۹؛ ساتیریکون

۱۹۷۱؛ دلقک‌ها

۱۹۷۲؛ رم

۱۹۷۳؛ آمارکورد

۱۹۷۶؛ کازانوا

۱۹۷۸؛ تمرین ارکستر

۱۹۸۰؛ شهر زنان

۱۹۸۳؛ و کشتی به راهش ادامه می‌دهد

۱۹۸۶؛ جینجر ومز

۱۹۸۷؛ مصاحبه

۱۹۸۹؛ آوای ماه

کانون تحلیل‌گران سینما

منصور واحدی