فرحناز پورمختار: عکس یک غریبه؛ عاشق در اصل معشوق است

آن چه در پی می آید مطلب است از سرکار خانم فرحناز پورمختار که راجع به فیلم عکس یک غریبه ساخته مجید سیف العلمایی مرقوم کرده و ارسال نمودند.
عکس یک غریبه

بزرگ‌ترین هنر آفرینش، آفرینش عشق است زیرا که انسان را از خودخواهی به دگرخواهی می‌برد.

به‌دنبال پیدا کردن گمشده‌اش به روستا سفر می‌کند اول به‌دنبال نشانه‌ها می‌گردد اول نشانه‌ای از کوی یار و بعد روی یار. او زیبا بود و به‌دنبال زیبایی‌ها می‌گشت خوبی‌ها همیشه خوبی‌ها را به‌طرف خود می‌‌کشاند: “الطیبات طیبین” در این دنیا هر جنسی جنس خودش را جذب می‌کند.

هر جنس سوی جنسش زنجیر همی برد

من آن کیم کین جا در بند گرفتارم

مولوی
گروهی که از دوستانش بر باطلند جذب‌کننده‌ی چیزهای باطل هستند در تماشای آن عکس٫ او به‌دنبال محبوب است و در حقیقت به‌دنبال خودش، خود واقعی، اصل خویش

هرکسی کو دور ماند از اصل خویش

بازجوید روزگار وصل خویش

و خودش را پیدا کرد.

من کیم لیلی، لیلی کیست نی

ما یکی روحیم اندر دو بدن.

از دیرباز متفکران و عارفان، روح آدمی را به پرنده‌ای تشبیه کرده‌اند که از عالم بالا و جای اصلی خویش پر باز کرده و سفری را آغاز و از بد حادثه در دامگه حادثه‌ی تن گرفتار شده‌اند.

این روح که در قفس تن انسان‌های بی‌درد، درد غربت را از یاد برده و آرمیده است، همانند قناری قفس‌زادی است که به تنگنای قفس عادت کرده و نه تنها دنیای اصلی خود را فراموش کرده، که پرواز را نیز از یاد برده‌اند و دل‌خوشی او به آب و دانه‌ای است که هرچندگاه برای او در همان قفس آماده می‌کنند. اما کبوتران آزاد صحرا، که پیوسته در سینه‌ی کهکشان پرباز کرده‌اند تاب و تحمل این قفس را ندارند وقتی که خسته از آن‌همه آسودگی و خفتگی به یاد هوای آزادی که در آن پرواز می‌کردند، (به دور از هر قید و بندی) و با یارانی یکدل و یکسو و به یاد یاری که با آن‌ها هم‌پرواز بوده می‌افتند، طوطی و بازرگان که طوطی را در قفس زندانی کرده است یا طوطی و بقال!

پرنده: نماد آسمانی بودن و آزادی و پرواز به عالم بالا

در مسجد، او روح خود را در مقابل جمال الهی می‌بیند مثل کسی‌که دو زانو و با ادب در پیش قدرتمندی نشسته است ولی در اندیشه کاری غیرمفید. ناگهان خدا او را مورد خطاب قرار می‌دهد و در می‌یابد که او فکرش را خوانده و آن خطابخش خطاپوش با لطفی هر چه تمام‌تر از “دیدار خود” با او می‌گوید و از دمی که از فرشته و زمین پنهان داشته (خدا از روح خود در او دمیده) اصل یکی است گنجایش‌ها فرق می‌کند مثل آبی است که در کوزه، لیوان، کاسه ریخته شده باشد.

به این نتیجه می‌رسد که عاشق در اصل معشوق است و معشوق عاشق همان‌گونه که تشنه طالب آب است و آب طالب تشنگان زیرا بدون وجود تشنه ارزش آب مشخص نیست و بدون عاشق معشوقی وجود ندارد و جمله معشوق است و عاشق پرده‌ای.

و او هم‌چون موج سرگردانی می‌شود اوج می‌گیرد و در هم می‌پیچد و به حرکت و سماع در می‌آید.

او به حق می‌پیوندد خالی و به‌دور از هر رنگ و ننگی به سپیدی می‌رسد و به اصل خویش می‌پیوندد.