پشت صحنه صلات ظهر

 صبح روز جمعه در سکوت و تنهایی بار سبک زندگی غریبانه اما پر ثمرش را بر زمین گذاشت و رفت.
انگار دیروز بود که در جمعه ای مشابه سید رضا کمال علوی رفت و در سالگرد آن هجرت، رفتنی دیگر از جامعه هنر شهر رقم خورد. رفتنهایی که انگار معمولی شده و دیگر کسی را تکانی نمی‌دهد. های و هویی از جانب هنرمندان برای تنهایی و غربت و عدم حمایت هنرمندان در زمان زنده بودن شان سر می‌گیرد و چند غروب که بگذرد این های و هوار جای خود را به روزمره گی می‌دهد و حسین عزیز هم مثل سیدرضا و حسن حامد و احمد حلوی و… دیگران جای خود را به خاطره‌ها می‌سپارد.
حسین زاهدی به مرد آرام تاتر مشهد مشهور بود. مردی مستقل و تنها که در تنهایی درویش گونه خود می‌نوشت، تحقیق می‌کرد و کتابهایش را به چاپ می‌رساند.
وی به کسی کاری نداشت، از کسی هم توقع کاری نداشت و در تنهایی خود هنرش را تجلی می‌داد. ولی چه خوب و شایسته بود که برای حضور پربارش در عرصه نمایش، خصوصا تلاشی که برای تاتر کودک و نوجوان انجام داد، از وی تقدیر درخوری می‌شد. افسوس که همیشه دیر می‌شود و آهش بر مسئولین (آنهم اگر صاحب آه و دغدغه باشند) می‌ماند.
حسین زاهدی از اواخر دهه چهل و اوایل دهه پنجاه فعالیت خود را در زمینه نویسندگی و کارگردانی و در مواردی بازیگری در تاتر مشهد آغاز کرد. در اوایل انقلاب در اجرای اپرای نمایشی جشن خون همکاری داشت و بعد از آن بیشتر به تحقیق و نگارش پرداخت. چند نمایشنامه، تحقیق، مقاله و چندین جلد کتاب حاصل تلاش وی در عرصه فرهنگی و هنری است.
وی سالهای زیادی گوشه انزوا برگزیده و کمتر در محافل هنری حضور پیدا می‌کرد. در دیداری که به بهانه بزرگداشتش با او در منزل داشتیم، با آنکه از چهره خندان و گفته های پر از شعف و شادمانی اش می‌توانستی به راحتی عمق خوشحالی او از این دیدار و از اینکه هنوز از یادها نرفته و دوستان بیادش هستند، را فهمید، باز با همان تواضع و فروتنی که شاخصه اخلاقی وی بود، خود را کوچکتر از آن می‌دانست که مورد تکریم و احترام قرار بگیرد. اما این حرفش هرگز فراموشمان نمیشود و امیدواریم مسیولین نیز بشنوند و از یاد و تکریم هنرمند فراموش نکنند که با لبخندی که بر لب داشت گفت: (امشب سر راحت بر زمین میگذارم که پیش خانواده ام روسپید شدم). او ثابت کرد که هنرمند برای محبوبیت و معروفیت نیاز به تبلیغ و جار و جنجال ندارد، هنرش او را پرآوازه خواهد کرد حتی اگر در چشمها و در برابر دید نباشد.
حسین با قلمش ثابت کرد در اوج تنهایی و انزوا می‌توان همچنان محبوب و مشهور بود.

16 مهر 1400
حمیدرضا سعیلی