تحصیلات ابتدایی را در “دبستان غفاری” و متوسطه را در دبیرستان‌های “حاج تقی آقا بزرگ” و “امیرکبیر” ادامه دادم. علاقه‌ی شدید به نمایش داشتم. در محله با برادر دوستم (شهید حسین غفوریان) سر یک کوچه‌ی بن‌بست چادر نماز می‌زدیم و برای بچه‌های محل، نمایش اجرا می‌کردیم که دوستم اسم آن‌را “سینما آلمان” گذاشته بود. سوژه‌های این نمایش‌ها به عهده‌ی من بود. تا این‌که در دبیرستان “حاج تقی” (سیکل اول) وارد انجمن تئاتر شدم در آن زمان آقایان “رضاپور” و “صباغیان” مسئول انجمن و کارگردان نمایش‌های این دبیرستان – که هر دو ماه یک نمایش اجرا می‌شد – بودند. من در قسمت تنظیم نمایشنامه با آن‌ها همکاری داشتم تا بعدها که با این عزیزان افتخار همکاری در آموزش و پرورش و فرهنگ و هنر (اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی) پیدا کردم.

علی‌رغم میل باطنی، دیپلم ریاضی گرفتم و بعد از اتمام دوره‌ی سربازی (سپاهی دانش) به خدمت آموزش و پرورش در آمدم، در تهران، در رشته‌‌ی ادبیات نمایشی ادامه تحصیل دادم و دو مرتبه به محل خدمت در شهرستان قوچان آمدم. در باشگاه‌های پرورشی آن روز با دانش‌آموزان تئاتر کار می‌کردم اولین نمایش جدی را در شهرستان قوچان با نوشته‌ی “غلامحسین ساعدی” به‌نام “چشم در برابر چشم ” در سالن “دبیرستان جوینی” به اجرا در آوردم، در مشهد، گروه “تلاش” را با جمعی از دوستانم تشکیل دادم و نمایش”ترن” نوشته‌ی “ابراهیم مکی” را به صحنه بردم، بیشتر با آقایان مرحوم “منصور همایونی”، “رضا رضاپور”، “رضا کمال علوی”، “محمد صفار”، به داوری و گزینش تئاتر در آموزش و پرورش، مشغول بودم تا این‌که مجددا به تهران آمدم. با مسئولیت تئاتر در اداره کل آموزش و پرورش شهرستان‌های استان تهران به فعالیت مشغول شدم و علی‌القاعده چند نمایشنامه نوشتم که متاسفانه هیچ کدام از آن‌ها به زیور طبع آراسته نشده است.

نمایشنامه‌های “دکتر کاف را جدی بگیرید”، “حکایت آن سوار که آمد”، “هنگامه رفتن و معرکه ماندن”، “رستم و سهراب”، “سه پلشت”، “و اینک من زنی هستم”‌ و …. را در شهرستان ورامین و تهران به صحنه بردم تا این‌که بازنشسته شدم و فعلا با دانشگاه هنر بوشهر کم و بیش همکاری دارم.

• پیوندها

هیچ وقت بدون رودروایسی از خودم سوال نکرده بودم که تئاتر یعنی چه؟ تاریخ : دوشنبه ۱۵ آبان ۱۳۸۵

بازدیدها: ۰