من حدود ۵۰ سال است که در رادیوی خراسان مشغول هستم. سه ساختمان عوض شده و من هم‌چنان در رادیو بوده‌ام. بیشتر کارگردانی و نویسندگی و بازیگری برنامه‌ها را دارم. در رادیو فقط صداست و در تلویزیون هم چهره است و هم صدا و ذوق و هنر هم هست. ما معمولا براساس محوری که به ما گفته می‌شود از سوی تهیه‌کننده کار می‌کنیم، که البته تهیه‌کننده در سینما با رادیو و تلویزیون متفاوت است. در سینما ممکن است تهیه‌کننده عشق و علاقه‌ای هم به این کارها نداشته باشد و مسئله‌ی ثروت و پول و ساختن فیلم برایش مطرح است که از یک کارگردان دعوت می‌کند و فیلم‌نامه‌ای هم می‌خرد و شروع می‌کند به کار کردن. البته باید آن ذوق هنری را هم داشته باشد. منتها در صدا و سیما این یک شغل و یک حرفه است. یعنی یک دوره تهیه‌کنندکی و کارگردانی دیده و مشغول به کار است. ما در رادیو بیشتر کارمان با صدا است و با حس گرفتن. یعنی ارتباط شما فقط از طریق گفتار است. مثلا اگر بخواهید نقش پیرمرد را بازی کنید، با صدا این شرایط سنی را باید ایجاد کنید که صدایش می‌لرزد. اما در تلویزیون فرق می‌کند.
ما در رادیوهای محلی و در تلویزیون تاکیدمان بر این است که لهجه و گویش‌های محلی را به‌کار ببریم، که ما بیشتر لهجه داریم. فرق بین لهجه و گویش این است که در لهجه، فارسی صحبت می‌کنند اما لهجه دارند. اما در گویش این‌طور است که مثلا در قوچان که کرد هستند اگر صحبت کنند ما نمی‌فهمیم بنابراین آن شیوه‌ی گفتار را می‌گویند گویش و در رادیو محلی هم ما باید محلی صحبت کنیم. چون رادیو تهران گفته که رادیوهای محلی حتما باید محلی صحبت کنند. اما این‌را هم بگویم که مشهدی‌ها دوست ندارند مشهدی صحبت کنند. اما در رادیو ما این کار را می‌کنیم ما باید کاری کنیم که لهجه‌ها و گویش‌های محلی از دست نرود چون نسل‌های گذشته با این لهجه صحبت می‌کردند. اما مشهدی‌های جدید اصلا دوست ندارند و اصلا به‌کار هم نمی‌برند.

ارسال: ۲۶ آذر ۱۳۸۷

بازدیدها: ۰