نقد فیلم

پس از آنکه کوسه ی آدمخوار نخستین بار و برای لحظاتی کوتاه در فیلم دیده می شود، رئیس پلیس این جمله ی به یاد ماندنی را به شکارچی می گوید. این جمله ی تاثیرگذار نشان دهنده ی استراتژی است که استیون اسپیلبرگ در طول فیلم به کار می گیرد؛

ماجرای فیلم که عمدتاً در ژاپن و در زمان جنگ جهانی دوم رخ می‌دهد، روایت پسری جوانی به نام سیتا، است که پس از مرگ مادرش می‌خواهد از خواهر کوچکترش ستسوکو مراقبت کند.

هوای شهر همیشه بارانی است. سامرست که کاراگاه کارکشته ای است، کلاه و بارانی به تن دارد. میلز، کاراگاه جوانی که به تازگی به این منطقه منتقل شده است، بدون کلاه در هوای بارانی قدم می زند؛ گویی که همیشه مثل اکنون جوان خواهد بود. در اولین روزِ همکاریشان، سامرست و میلز پرونده ی قتل مرد فربه ای را بررسی می کنند که جسدش با صورت درون ظرفِ پاستا افتاده است. در بازدیدهای بعد، درون آپارتمانِ به هم ریخته و کثیف، آنها متوجه قفسه ای می شوند که تعداد زیادی سس گوجه فرنگی در آن است. عجیب است که حتی مردی به آن چاقی نیز این همه سس گوجه فرنگی خریده باشد.

عجیب است که این فیلم که فیلم خیلی خوبی هم نیست، این قدر تاثیرگذار باشد. یکشنبه غم انگیز ملودرامی عاشقانه است که در دوران هلوکاست و قبل از آن در بوداپست اتفاق می افتد.

جدایی فیلمی است که در آن شخصیت های اصلی فیلم می کوشند با وجود محدودیت های دینی، زندگی خوبی برای خود دست و پا کنند، و همین محدودیت های دینی آنها را به تضاد و به نزد قاضی و صحنه ی قضاوت می کشاند، چرا که احساسات بشری همانند مذهب، قانون مدونی ندارد.