بر اساس قانونِ جذب ما چه کسانی را جذب می‏کنیم و یا چه کسانی جذب ما می‏ شوند؟

هر فردی در زندگی یک سری دوستان خاصی دارد که تقریباً همه‌ی آن دوستان، از خصوصیاتی نسبتاً شبیه به‌هم برخوردارند و با به‌عبارتی دیگر معمولاً طیف دوستان و هم‌نشینان هر شخص، افراد خاصی هستند که خصوصیات اخلاقی نسبتاً شبیه هم دارند.

قانونِ جذب فقط منحصر به اشیا و خواسته‏‌های مادی و معنوی نیست بلکه در مورد افراد نیز صادق است. یعنی ما تا اندازه ‏ای می‏ توانیم تعیین کنیم که چه کسی را جذب خواهیم نمود.

طبق یافته‏ های دانشمندان، هر کسی در بردارنده‌ی هاله‏‌ای از انرژی در اطراف خود است که این هاله‌ی انرژی به تفکرات فرد بستگی دارد؛ تفکرات مثبت هاله‌‏های انرژی مثبت و تفکرات منفی هاله‏‌های انرژی منفی را تولید می‌کنند. پس با توجه به این‌که هاله‏‌های انرژی در اطراف هر شخصی وجود دارد، مجاورت با افراد مثبت‏‌اندیش یا منفی‏‌نگر باعث تاثیر در رفتار ما می‏شود. برای مثال با خود تصور کنید که چرا یک کودک در بغل مادر خود احساسی بسیار خوب دارد؟ یقیناً به این دلیل است که مادر با عشق خالص و ناب خود به کودک، انرژی خود را به او منتقل نموده و با بغل کردن کودک، وی را در فضای انرژی مثبت خود قرار می‏دهد. همین‌طور در مورد هاله‌‏های انرژی افراد خوب، مثبت‌نگر و… و نیز هاله‏‌های انرژی افراد منفی نیز همین‌طور است. حتماً تا به‌حال هم‌نشینی با افرادی که تفکرات منفی دارند هم‌نشین شده‏‌اید. قطعاً تا چند دقیقه یا ساعت دچار نوعی کاهش انرژی شده و حالت شادابی خود را از دست داده‌‏اید.

قانونِ جذب می‏گوید:

هر انرژی تمایل به جذب انرژی همانند خود را – در شکل کامل‌تر- دارد.

به‌همین دلیل است که قانونِ جذب به ما می‏گوید شما بخواهید – به خواسته‌ی خود فکر کنید- سپس ما با تصور کردن و تلقین به‌نفس و در واقع با تابش انرژی به هستی، آن‌چیزی که به آن فکر می‏کرده‏ایم را به شکل پُرتراکم خود – یعنی جسم و تجسم یافته – به‌دست می‏‌آوریم. این اساس قانونِ جذب است. هم‌چنین یک قانون در علوم پایه وجود دارد که می‏گوید:

همیشه شکل کم تراکم هر انرژی تمایل به جذب شکل پُرتراکم و انبوه خود دارد.

در مورد جذب انسان‌ها و این‌که ما چه کسانی را جذب می‏کنیم، نمی‏توان افرادی را که حضورشان در زندگی ما به دست خودمان نبوده و به‌ناچار در زندگی ما وارد شده‏اند را به حساب آورد، مانند پدر، مادر، برادر، معلم، همسایه و…. اما جذب دوستان و همسر مسئله‏ای است که تا اندازه‏ای می‏توان در آن به‌صورت اختیاری عمل نمود.

ما همیشه افرادی را جذب می‏کنیم که مانند ما اندیشیده و نیز رفتاری مانند خودمان دارند اما نه تنها دقیقاً شبیه خودمان، بلکه بسیار بیشتر و شدیدتر از خودمان در آن رفتار و تفکرات زندگی خود را سپری می‏کنند. برای مثال اگر ما روزی ۵ بار غیبت کرده و دروغ می‏گوییم، فردی را جذب خواهیم کرد که روزی ۵۰ بار دروغ گفته و غیبت می‏کند. هم‌چنین مثلاً اگر ما تا اندازه‌ی ۲۰ نمره امیدوار به رحمت خدا هستیم، فردی را جذب می‏کنیم که به اندازه‌ی ۲۰۰ نمره به رحمت خدا اطمینان و یقین دارد.

پس در واقع افرادی را که ما ناخودآگاه جذب می‏کنیم، دقیقاً همان بازگشت رفتار خودمان است که به‌صورت یک انسان در حضورمان ظاهر شده است. همان‌طور که بزرگان و مشاهیر جهان از قدیم گفته‌‏اند، انسان‌ها و دوستان در واقع آینه‌ی رفتار ما هستند و دوستان می‏آیند تا ما خود را بشناسیم و جملاتی از این قبیل.

از طرفی طبق ضرب‌المثل “موش داخل کاسه‌ی آدم وسواسی می‌رود”، همیشه حساسیت بیش از حد به یک مسئله یا امری مهم و یا حتی غیرمهم باعث کشاندن و جذب کردن آن مسئله به سمت خودمان است – به دلیل ترس از به‌وجود آمدن مسئله-. برای مثال ما از مریضی می‏ترسیم و همیشه اولین کسی که مریضی خاصی را می‏گیرد، خودمان هستیم و در مورد جذب انسان‌ها، مثلاً ما از افراد دروغگو خیلی بدمان می‏آید و همیشه به خود می‏گوییم “من از آدم‌های دروغگو حالم به‌هم می‏خورد” و بالاخره دوستی می‏یابیم که الهه‌ی دروغگویی است و یا همیشه با خود می‏گوییم “من از انسان‌های خسیس بدمان می‏آید” و در واقع این بد آمدن ناشی از ترسِ گرفتار شدن در دام آن‌هاست و نتیجتاً یک انسان که اصلاً شلوارش جیب ندارد (!) نصیب ما می‏شود. پس در قدم اول ما با تفکر منفی و ترس از گرفتارِ انسان‌هایی با اخلاق ناپسند شدن، در واقع به آن‌ها فکر کرده و با قرار دادن آن تفکرات در هاله‌ی انرژی خودمان، آن‌ها را جذب می‏نماییم.

هم‌چنین یکی دیگر از عواملی که بعضی افراد بد – یا به اصطلاح مریض روحی- جذب ما می‏شوند، سرزنش‏های قبلی است که به دیگران کرده ‏ایم – طبق قانون کارما-. برای مثال دوست ما همسری دارد که بسیار بداخلاق و خشن است. او را سرزنش کرده و مثلاً به او می‏گوییم “تو باید در انتخاب همسر بیشتر دقت می‏کردی، این چه همسری است که انتخاب کرده‏ای” و با این کار بوم‌رنگ خود را به‌سمتی پرتاب می‏کنیم که باعث ناراحتی و دلخوری فرد می‏شود و باید منتظر بازگشت بوم‌رنگ خود باشیم -زندگی بازی بوم‌رنگ‌هاست-. چه بسا افرادی که در امر انتخاب دوست و یا همسر بسیار بیشتر از ما دقت کرده‏اند اما باز هم گرفتار نوع مشکل‏دار آن شده‏اند -در راستای امتحان الهی-.

البته هیچ‌کس گناهکار و مسئله‏ دار به دنیا نیامده است و آن دوستان و اطرافیان ناجور بوده‏اند که وی را به راه خطا کشانده‏اند، پس طبق گفته‌ی لوییز هی، بهتر است فرد گناهکار را مریض بنامیم و بدانیم که یک مریض نیازمند درمان جسمی و روحی است.

چه کنیم تا آدم‌های خوب‌تر را جذب کنیم؟

خیلی راحت است؛ خودمان خوب باشیم، همه را دوست داشته باشیم، به بدی‌های افراد فکر نکنیم و اصلاً از این نترسیم که نکند فردی با این اخلاق ناپسند نصیب ما شود و یا نکند دوستی با این مشخصات در زندگی ما قدم بگذارد. – همیشه بدانیم که ما آن‌قدر خوب هستیم که افرادی که شاید مریض باشند از هم‌نشینی با ما درمان شوند. پس اصلاً به هم‌نشینی با افراد مریض فکر هم نکنیم- البته ناگفته نماند که خالق طبیعت به‌وسیله‏های گوناگون گاهی افراد را امتحان می‏کند که این از دست ما خارج است.