منصور واحدی: قصه‌ی فیلم “کافه ترانزیت” ملودرام است

۱٫ شباهت‌های فیلم کافه ترانزیت با فیلم‌های واکنش پنجم (تهمینه میلانی) و ماهی‌ها عاشق می‌شوند (علی رفیعی) انکارناپذیر است.

۲٫ ظهور عشق بین یک زن ایرانی مسلمان (ریحان) و یک راننده‌ی یونانی غیرمسلمان (زاکاریو) از موارد نادری است که در سینمای بعد از انقلاب ایران اتفاق می‌افتد و کارگردان در بیان این‌که زبان عشق فارغ از تمام قراردادهای سنتی و اجتماعی، جهانی است موفق عمل کرده است.

۳٫ قهرمان فیلم؛ ریحان با بازی خوب فرشته صدرعرفانی در برابر تمام مشکلاتی که مردان جامعه‌ی سنتی دوروبرش برایش به‌وجود می‌آورند مقاومت می‌کند بدون آن‌که شعاری بدهد.

۴٫ فیلم در لحظاتی که مربوط به خانواده‌ی شوهر و برادر شوهرهای ریحان می‌شود، تا حدی کش‌دار به‌نظر می‌رسد و در زمانی‌که به رستوران و وقایعی که در آن‌جا اتفاق می‌افتد و به‌تنهایی رانندگان جاده‌ها می‌پردازد گرم و گیرا از کار درآمده است.

۵٫ نمی‌توان کافه ترانزیت را در زمره‌ی سینمای متفاوت یا هنری قرار داد، بلکه فیلم متعلق به بدنه‌ی سینمای قصه‌گوی خاص ایرانی است، بدون استفاده از کلیشه‌های فیلم‌فارسی، که در عین سرگرم کردن تماشاگران آن‌ها را به تفکر نیز وامی‌دارد.

۶٫ گرچه قصه‌ی فیلم ملودرام است، اما اشک برانگیز و سانتی‌مانتال نیست و فیلم‌ساز از پیام‌های اخلاقی و موعظه‌گرانه پرهیز کرده است.

۷٫ بازی‌های اسماعیل سلطانیان، فرشته صدرعرفانی و پرویز پرستویی قابل ستایش است.

۸٫ از دیگر نکات مثبت فیلم می‌تون به موسیقی، فیلم‌برداری و تدوین آن اشاره کرد.

منصور واحدی
۸۵/۱۲/۲