با “هفت پرده” (۱۳۷۹) علاقه‌اش را به سینمای اروپا- و به‌طور خاص روبر برسون- به نمایش گذاشت.
فیلمی که دارای فضایی سرد و بازی‌هایی بدون احساس در چهره است.
با شب‌های روشن و در قالب داستانی عاشقانه، جنبه‌های دیگری از این علاقه را گسترش داد که شامل ارتباط انسانی و فضاسازی بود.
گرچه در چند اثر بعدی‌اش تا حدودی از این روند خارج شد اما هم‌چنان این توجه در شیوه‌ی کارگردانی و قاب‌های تصویری‌اش قابل پیگیری است و اما در فیلم “صداها” (۱۳۸۶) منتظر می‌مانیم.