دیشب هشتم دیماه ۱۴۰۲ به دعوت آقای عباس رثایی و در معیت استاد داوود کیانیان و دوستان عزیزم مجید فدایی و جواد طوسی در تماشاخانه ماه حوزه هنری تهران به تماشای نمایش مکبث اثر ویلیام شکسپیر و به کارگردانی و بازیگری عباس رثایی نشستیم.
اساسا کارگردانی نمایشنامه های بزرگانی چون شکسپیر کاری بس سخت و دشوار است به ویژه که قرار باشد تمام شخصیت‌های نمایش را یک نفر بازی کند.
عباس رثایی اما در مقام کارگردان، بازیگر و هم ویراشگر، در حالی که سعی کرده بود به اصل ماجرا و داستان مکبث وفادار بماند، نمایشنامه را به گونه ای ویرایش و تنظیم کرده بود که بتواند حتی در برخی از صحنه ها دیالوگها را به صورت محاوره ادا کند. و با اینکار موجب شده بود تا نمایش برای تماشاچی جذابیت بیشتری پیدا کند و خسته کننده و کسالت بار نشود. او اجرایش را بر مبنای تئاتر بی چیز بنا کرد و جز یک صندلی و یک تکه پارچه و یکی دو تا روبان قرمز که در زیر پیراهن اش مخفی کرده بو و بنا به تناسب صحنه ها، بطور نمادین از آنها استفاده می‌کرد و خیلی راحت مفهوم مورد نظرش را به تماشاگر القا می نمود، از هیچ یک از عناصر معمول دیگری مثل گریم، لباس، دکور و آکسسوار، استفاده نکرد.
او با بازی انرژیک و گرم و گیرایش ادعای یرژی گروتفسکی مبنی بر اینکه در تئاتر این بازیگر است که به صحنه معنا می‌بخشد و نمایش را سرپا نگه میدارد نه دکور و وسایل و دیگر ملزومات غیر ضروری، به اثبات رساند.
او ثابت کرد که می تواند در آن واحد چندین نقش را بازی کند بطوریکه همه آن نقش‌ها برای تماشگر باور پذیر و قابل قبول باشد. چنانکه که در این راستا از سبک فاصله گذاری برشت نیز غافل نشده بود.
. باید اعتراف کنم که لااقل برای بنده دور از انتظار بود که او بتواند با چنین کیفیت خوبی از پس کاری اینگونه سخت و دشوار بخوبی، برآید.
لازم به ذکر است که آقای رثایی اجرای دیشب را به استاد داوود کیانیان تقدیم کرد.
در پایان ضمن عرض خسته نباشید این موفقیت را به عباس رثایی عزیز و دیگر همکارانش تبریک می گم و موفقیت‌های بیشتری را برایشان آرزومندم.

رضا وثوقی
۹ دی ماه ۱۴۰۲