ولی واقعیت اینه:
هر حرکت دوربین، باید دلیل داشته باشه.
گاهی یه قاب ساکت و ثابت، تأثیرگذارتره از یه لانگ‌شات پر از کرین و دالی.

📌 چه زمانی باید حرکت بدی؟ و چه زمانی نه؟

🔹 حرکت دوربین یعنی «همراه شدن» با شخصیت یا داستان.
نه یعنی صرفاً هیجان یا پُز تکنیکی.

حرکت افقی (پن یا تراولینگ): وقتی شخصیت قراره جایی رو کشف کنه یا وارد موقعیتی جدید شه
حرکت به جلو: نزدیک‌شدن به حقیقت، اضطراب، یا تصمیم
حرکت به عقب: فاصله گرفتن، بی‌تفاوتی، یا از دست رفتن
حرکت چرخشی: سردرگمی، تردید، تغییر درونی
حرکت نکردن: یعنی تأکید، سکون، سنگینی فضا

🎯 تمرین امروز: روایت فقط با حرکت دوربین
🔹 یک صحنه‌ی ساده طراحی کن:
مثلاً شخصی در اتاق تنهاست و به تصمیم سختی فکر می‌کنه.

🔹 حالا همین صحنه رو با ۳ نوع حرکت دوربین مختلف فیلم‌برداری کن:
فقط یک حرکت آرام به جلو (دوربین به شخصیت نزدیک بشه)
حرکت عقب‌رو (دوربین از شخصیت دور بشه)
هیچ حرکتی نکن — قاب ثابت بگیر

🔹 بعد هر نسخه رو تماشا کن و یادداشت کن که هر کدوم چه حس متفاوتی ایجاد کرد.
کدوم یکی حس تصمیم‌گیری، کدوم یکی حس تنهایی یا استیصال رو بهتر منتقل می‌کنه؟

📌 این تمرین باعث می‌شه درک عمیق‌تری از نقش حرکت دوربین در روایت پیدا کنی، نه فقط ازش استفاده کنی چون بقیه هم استفاده می‌کنن.

🎥 یادت باشه:
کارگردان واقعی کسیه که حتی با یک دوربین ساکت، بتونه مخاطب رو تحت تأثیر بذاره.