مشهد

کمال الدین غراب : به ‏نظر من برای این‏که ما به پاسخ این سؤال برسیم باید نخست تعریفی از خود هنر ارائه دهیم. هنر به اعتقاد من بخشی جدایی ‏ناپذیر از روح و وجود انسان است. هنر ، جهان زیبای معنوی و الهام بخش و آرامش بخش به روح انسان است. هنر برای برخی اساساً بهانه ی زندگی است که اگر نباشد، شاید زندگی نیز برایشان قابل تحمل نباشد. هنر، زندگی را از زمختی و سختی بیرون می‏آورد. روابط را لطیف می‏کند، ذهن را، روح را، فکر را و جهان را زیبا می‏کند، زیبایی‌ای که خود انسان هم در آفرینش آن شریک است. وقتی آدم هنرنمایی بزرگ خدا را در هستی می‏بیند، آن‏هم به‏عنوان موجودی که روح خدا را درخودش دارد، به هنر احساس نزدیکی کرده و احساس توانایی می‏ کند که او نیز مانند خدا بیافریند.